Kant: AA I, VIRO ILLUSTRISSIMO, GENEROSISSIMO ... , Seite 480

      
           
 

Zeile:

 

Text (Kant):

 

 

 

  
  01 PROP. V THEOREMA. Quodlibet corporis elementum simplex,      
  02 s. monas, non solum est in spatio, sed et implet spatium, salva nihilo      
  03 minus ipsius simplicitate.      
           
  04 Cum corpus quodlibet definito conflatum sit elementorum simplicium      
  05 numero, spatium vero, quod implet, infinitam patiatur divisionem, quodlibet      
  06 horum elementorum partem spatii occupabit ulterius adhuc divisibilem, h. e.      
  07 spatium assignabile implebit.      
           
  08 Cum vero divisio spatii non sit separatio eorum, quorum unum ab alio      
  09 semotum propriam habet sibiqü sufficientem exsistentiam, sed nonnisi pluralitatem      
  10 seu quantitatem quandam in externa relatione arguat, patet non inde      
  11 pluralitatem partium substantialium consequi; quä cum sola simplicitati monadis      
  12 substantiali contrarietur, divisibilitatem spatii simplicitati monadis non      
  13 adversari affatim patet.      
           
  14 SCHOLION. Non alia certe in disquisitione elementorum magis obstitit      
  15 geometriä cum metaphysica connubio sententia, quam präconcepta illa, quamvis      
  16 non satis examinata opinio, ac si divisibilitas spatii, quod elementum occupat,      
  17 elementi etiam ipsius in partes substantiales divisionem argüret. Quod      
  18 usqü adeo extra dubitationis aleam positum esse vulgo autumatum est, ut, qui      
  19 spatii realis divisionem infinitam tüntur, a monadibus quoqü toto cälo abhorrerent,      
  20 et qui monadibus subscribunt, spatii geometrici affectiones pro imaginariis      
  21 habere suarum partium rati sint. Verum cum e supra demonstratis      
  22 aperte liqüat, nec geometram falli nec, quä apud metaphysicum residet, sententiam      
  23 a vero aberrare, hanc, quä utrosqü diremit, opinionem, ac si elementum      
  24 quoad substantiam absolute simplex spatium salva sua simplicitate implere      
  25 non possit, utiqü falli necesse est. Quä enim spatiolum quoddam bifariam      
  26 dividit linea aut superficies, partem spatii unam utiqü extra aliam exsistere      
  27 indigitat. Quia vero spatium non est substantia, sed est quoddam externä substantiarum      
  28 relationis phänomenon, unius eiusdemqü substantiä relationem      
  29 bifariam dividi posse, simplicitati vel, si mavis, unitati substantiä non contrariatur.      
  30 Quod enim est ab utraqü lineä dividentis parte, non est quicquam a      
  31 substantia ita separabile, ut ab ipsa etiam semotum propriam exsistentiam tüatur,      
  32 quod ad divisionem realem, quä tollit simplicitatem, utiqü requiritur,      
  33 sed est unius eiusdemqü substantiä utrinqü exercita actio s. relatio, in qua      
  34 quidem aliquam pluralitatem invenire non est substantiam ipsam in partes divellere.      
           
  36 PROP. VI THEOREMA. Monas spatiolum präsentiä suä definit      
  37 non pluralitate partium suarum substantialium, sed sphära activitatis,      
  38 qua externas utrinqü sibi präsentes arcet ab ulteriori ad se invicem      
  39 appropinquatione.      
           
           
     

[ Seite 479 ] [ Seite 481 ] [ Inhaltsverzeichnis ]