Kant: AA I, VIRO ILLUSTRISSIMO, GENEROSISSIMO ... , Seite 481

      
           
 

Zeile:

 

Text (Kant):

 

Abbildung (Kant)

 

 

  
  01 Cum in monade non adsit pluralitas substantiarum, interim tamen quaevis      
  02 solitario posita spatium repleat, per praecedentia ratio spatii repleti non in      
  03 positione substantiae sola, sed in ipsius respectu externarum relatione quaerenda      
  04 erit. Quia vero spatium replendo utrinque sibi immediate praesentes ab      
  05 ulteriori arceat ad se invicem appropinquatione, adeoque in ipsarum positu quicquam      
  06 determinet, mensuram nempe propinquitatis, ad quam ipsa sibi accedere      
  07 possunt, limitando, actionem exserere patet et quidem in spatio quaquaversum      
  08 determinato, hinc spatium hoc sphaera activitatis suae replere concedendum est.      
           
  09 PROP. VII PROBLEMA. Spatium, quod quaelibet monas sphaera      
  10 activitatis suae occupat, salva ipsius simplicitate, ulterius a difficultatibus      
  11 vindicare.      
           
  12 Si monas, quemadmodum contendimus, spatium definitum implet, illud      
  13 quovis alio finito exprimi poterit. Repraesentet igitur circellus ABCD spatiolum,      
  14 quod monas occupat activitate sua, erit BD diameter Kreis wird durch Gerade halbiert; Schnittpunkte mit B und D versehen; links des Kreises ist Buchstabe A und rechts C    
  15 sphaerae huius activitatis, h. e. distantia, ad quam alia, ipsi    
  16 in B et D praesentia, arcet ab ulteriori ad se invicem appropinquatione.    
  17 Verum ideo cave dixeris, hanc esse diametrum    
  18 ipsius monadis, quod utique absonum foret. Neque    
  19 etiam quicquam a sententia nostra magis est alienum.    
  20 Etenim cum spatium solis externis respectibus absolvatur,      
  21 quodcunque substantiae est internum, h. e. substantia      
  22 ipsa, externarum determinationum subiectum, proprie non definitur spatio, sed      
  23 quae ipsius determinationum ad externa referuntur, ea tantummodo in spatio      
  24 quaerere fas est. At, ais, in hoc spatiolo adest substantia, et ubique in eodem      
  25 praesto est, igitur qui dividit spatium, dividit substantiam? Respondeo: spatium      
  26 hoc ipsum est ambitus externae huius elementi praesentiae. Qui itaque dividit      
  27 spatium, quantitatem extensivam praesentiae suae dividit. At sunt praeter      
  28 praesentiam externam, h. e. determinationes substantiae respectivas, aliae internae,      
  29 quae nisi forent, non haberent illae, cui inhaererent, subiectum. Sed      
  30 internae non sunt in spatio, propterea quia sunt internae. Neque itaque divisione      
  31 externarum determinationum ipsae dividuntur, adeoque nec subiectum      
  32 ipsum s. substantia hoc pacto dividitur. Pariter ac si dixeris: Deus omnibus      
  33 rebus creatis per actum conservationis interne praesto est, qui itaque dividit      
  34 congeriem rerum creatarum, dividit Deum, quia ambitum praesentiae suae dividit;      
  35 quo magis absonum dici quicquam non potest. Monas itaque, quae est elementum      
  36 corporis primitivum, quatenus spatium implet, utique quidem quandam      
  37 habet quantitatem extensivam, nempe ambitum activitatis, in quo vero      
  38 non reperies plura, quorum unum ab alio separatum, h. e. absque alio sibi solitarium,      
  39 propriam habeat perdurabilitatem. Nam quod in spatio BCD reperitur,      
           
     

[ Seite 480 ] [ Seite 482 ] [ Inhaltsverzeichnis ]