Kant: AA I, PRINCIPIORUM PRIMORUM COGNITIONIS ... , Seite 396

      
           
 

Zeile:

 

Text (Kant):

 

 

 

  
  01 quävis rei cogitabilis, id, nisi in Deo, omnis realitatis fonte, quicquid est in      
  02 notione reale exsisteret, concipi plane non posset. Cartesium equidem novimus      
  03 exsistentiä divinä argumentum ex ipsa sui interna notione depromptum      
  04 dedisse, in quo vero quomodo eventu frustratus sit, in scholio paragraphi      
  05 prioris videre est. Deus omnium entium unicum est, in quo exsistentia prior      
  06 est vel, si mavis, identica cum possibilitate. Et huius nulla manet notio, simulatqü      
  07 ab exsistentia eius discesseris.      
           
  08 PROP. VIII Nihil contingenter exsistens potest carere ratione exsistentiam      
  09 antecedenter determinante.      
           
  10 Pone carere. Nihil erit, quod ut exsistens determinet, präter ipsam rei      
  11 exsistentiam. Quoniam igitur nihilo minus exsistentia determinata est, h.e.      
  12 ponitur ita, ut quodlibet oppositum omnimodä suä determinationis plane exclusum      
  13 sit; non alia erit oppositi exclusio, quam quä a positione exsistentiä      
  14 proficiscitur. Quä vero exclusio cum sit identica, (quippe nihil aliud vetat      
  15 rem non exsistere, quam quod non exsistentia remota sit,) oppositum exsistentiä      
  16 per se ipsum exclusum h. e. absolute impossibile erit; h. e. res exsistet absolute      
  17 necessario, quod repugnat hypothesi.      
           
  18 COROLLARIUM. E demonstratis itaqü liqüt, nonnisi contingentium      
  19 exsistentiam rationis determinantis firmamento egere, unicum absolute necessarium      
  20 hac lege exemptum esse; hinc non adeo generali sensu principium admittendum      
  21 esse, ut omnium possibilium universitatem imperio suo complectatur.      
           
  22 SCHOLION. En demonstrationem principii rationis determinantis, tandem,      
  23 quantum equidem mihi persuadeo, omni certitudinis luce collustratam.      
  24 Perspicacissimos nostri ävi philosophos, inter quos ill. Crusium honoris causa      
  25 nomino, semper de parum solida huius principii demonstratione, quam in omnibus      
  26 huius materiä scriptis venalem reperimus, conqüstos esse satis constat.      
  27 De cuius mali medela usqü adeo vir magnus desperavit, ut vel demonstratione      
  28 plane incapacem esse hanc propositionem serio contenderet, si vel maxime vera      
  29 esse concedatur. Verum cur non tam prompta et expedita mihi fürit huius      
  30 principii demonstratio, ut unico, sicut vulgo tentatum est, argumento totam      
  31 absolverem, sed quodam anfractu plena demum certitudine potiri necesse      
  32 fürit, ratio mihi reddenda est.      
           
  33 Primo enim inter rationem veritatis et exsistentiä studiose mihi distingündum      
  34 erat; quanquam videri poterat, universalitatem principii rationis      
  35 determinantis in regione veritatum eandem pariter supra exsistentiam extendere.      
  36 Etenim si verum nihil est, h. e. si subiecto non competit prädicatum,      
  37 sine ratione determinante, prädicatum exsistentiä absqü hac nullum fore      
  38 etiam consequitur. Verum ad veritatem firmandam non ratione antecedenter      
  39 determinante opus esse, sed identitatem prädicatum inter atqü subiectum      
           
     

[ Seite 395 ] [ Seite 397 ] [ Inhaltsverzeichnis ]