Kant: AA I, PRINCIPIORUM PRIMORUM COGNITIONIS ... , Seite 394

      
           
 

Zeile:

 

Text (Kant):

 

 

 

  
  01 subiectum est respectu utriusqü prädicatorum indeterminatum; hinc non      
  02 locus veritati, quä tamen cum fuisse sumpta sit, aperta patet repugnantia      
           
  03 SCHOLION. Veritatis cognitionem rationis semper intuitu niti, communi      
  04 omnium mortalium sensu stabilitum est. Verum nos säpenumero ratione conseqünter      
  05 determinante contenti sumus, cum de certitudine nobis tantum res      
  06 est; sed dari semper rationem antecedenter determinantem s., si mavis, geneticam      
  07 aut saltem identicam, e theoremate allegato et definitione iunctim spectatis      
  08 facile apparet, siquidem ratio conseqünter determinans veritatem non efficit,      
  09 sed explanat. Sed pergamus ad rationes exsistentiam determinantes.      
           
  10 PROP. VI Exsistentiä suä rationem aliquid habere in se ipso,      
  11 absonum est.      
           
  12 Quicquid enim rationem exsistentiä alicuius rei in se continet, huius      
  13 causa est. Pone igitur aliquid esse, quod exsistentiä suä rationem haberet in      
  14 se ipso, tum sui ipsius causa esset. Quoniam vero causä notio natura sit prior      
  15 notione causati, et häc illa posterior: idem se ipso prius simulqü posterius      
  16 esset, quod est absurdum.      
           
  17 COROLLARIUM. Quicquid igitur absolute necessario exsistere perhibetur,      
  18 id non propter rationem quandam exsistit, sed quia oppositum cogitabile plane      
  19 non est. Häc oppositi impossibilitas est ratio cognoscendi exsistentiam, sed      
  20 ratione antecedenter determinante plane caret. Exsistit; hoc vero de eodem et      
  21 dixisse et concepisse sufficit.      
           
  22 SCHOLION. Equidem invenio in recentiorum philosophorum placitis      
  23 subinde recantari hanc sententiam: Deum rationem exsistentiä suä in se ipso      
  24 habere positam; verum egomet assensum ipsi präbere nolim. Duriusculum      
  25 enim bonis hisce viris quodammodo videtur, Deo ceu rationum et causarum      
  26 ultimo et consummatissimo principio sui rationem denegare; ideoqü, quia non      
  27 extra se ullam agnoscere licet, in se ipso reconditam habere autumant, quo      
  28 sane vix quicquam aliud magis a recta ratione remotum reperiri potest. Ubi      
  29 enim in rationum catena ad principium perveneris, gradum sisti et quästionem      
  30 plane aboleri consummatione responsionis, per se patet. Novi quidem ad      
  31 notionem ipsam Dei provocari, qua determinatam esse exsistentiam ipsius postulant,      
  32 verum hoc idealiter fieri, non realiter, facile perspicitur. Notionem tibi      
  33 formas entis cuiusdam, in quo est omnitudo realitatis; per hunc conceptum te      
  34 ipsi et exsistentiam largiri oportere confitendum est. Igitur ita procedit argumentatio:      
  35 si in ente quodam realitates omnes sine gradu unitä sunt, illud exsistet;      
  36 si unitä tantum concipiuntur, exsistentia quoqü ipsius in ideis tantum      
  37 versatur. Ergo ita potius informanda erat sententia: notionem entis cuiusdam      
  38 nobis formantes, quod Deum appellamus, eo modo illam determinavimus, ut      
           
     

[ Seite 393 ] [ Seite 395 ] [ Inhaltsverzeichnis ]