Kant: AA I, PRINCIPIORUM PRIMORUM COGNITIONIS ... , Seite 398

      
           
 

Zeile:

 

Text (Kant):

 

 

 

  
  01 plane conceptus respondet, ratione plane carebit, quod redit ad supposita. Hinc      
  02 non sequitur absurdum, quod inde flüre opinabantur. Exemplum expromam      
  03 in sententiä meä testimonium. Demonstrare ausim secundum hanc concludendi      
  04 rationem: primum hominem adhuc a patre quodam esse genitum. Pone      
  05 enim, non esse genitum. Nihil foret, quod ipsum genürit. Genitus igitur foret      
  06 a nihilo; quod cum contradicat, eum a quodam genitum esse confitendum est.      
  07 Haud difficile est captionem argumenti declinare. Si non genitus est, nihil      
  08 ipsum progenuit. Hoc est, qui ipsum genuisse putaretur, nihil est vel non ens,      
  09 quod quidem certum est quam quod certissimum: sed präpostere conversa propositio      
  10 pessime detortum nanciscitur sensum.      
           
  11 PROP. IX Enumerare et dilüre difficultates, quä principium      
  12 rationis determinantis vulgo sufficientis premere videntur.      
           
  13 Inter impugnatores huius principii agmen ducere, et solus omnium vicem      
  14 sustinere posse iure putandus est*) S. R. et acutissimus Crusius, qüm inter      
  15 Germaniä, non dicam philosophos, sed philosophiä promotores profiteor vix      
  16 cuiquam secundum. Cuius mihi dubiorum si bene ceciderit discussio, (quod      
  17 bonä causä patrocinium spondere videtur,) omnem difficultatem superasse      
  18 mihi videbor. Primo formulä huius principii exprobrat ambiguitatem et instabilem      
  19 sensum. Quippe rationem cognoscendi, rationem itidem moralem et alias      
  20 ideales pro realibus et antecedenter determinantibus subinde usurpari recte      
  21 notat, ita, ut utram subintelligi velis, säpenumero ägre intelligi qüat. Quod      
  22 telum quia nostra asserta non ferit, declinandum nobis non est. Qui häc qualiacunqü      
  23 nostra examinaverit, videbit me rationem veritatis a ratione actualitatis      
  24 sollicite distingüre. In priori solum de ea prädicati positione agitur, quä      
  25 efficitur per notionum, quä subiecto vel absolute vel in nexu spectato involvuntur,      
  26 cum prädicato identitatem, et prädicatum, quod iam adhäret subiecto,      
  27 tantum detegitur. In posteriori circa ea, quä inesse ponuntur, examinatur non      
  28 utrum, sed unde exsistentia ipsorum determinata sit; si nihil adest, quod excludat      
  29 oppositum, präter absolutam rei illius positionem, per se et absolute      
  30 necessario exsistere statünda est; si vero contingenter exsistere sumitur, adsint      
  31 necesse est alia, quä ita, non aliter, determinando, exsistentiä oppositum iam      
  32 antecedenter excludant. Et häc quidem de demonstratione nostra generatim.      
           
  33 Maius certe periculum defensoribus huius principii imminet ab obiectione      
           
    *) Nihil hic ill. Daries detraxisse cupio, cuius argumenta, immo etiam nonnullorum aliorum, magni quidem ad gravandum rationis determinantis principium momenti esse profiteor, sed quoniam hisce e laudato D. Crusio allegandis admodum affinia esse videntur, me responsionem dubiorum ad häc potissimum adstringere posse, haud invitis magnis alioquin viris, autumo.      
           
     

[ Seite 397 ] [ Seite 399 ] [ Inhaltsverzeichnis ]