Kant: AA I, PRINCIPIORUM PRIMORUM COGNITIONIS ... , Seite 399

      
           
 

Zeile:

 

Text (Kant):

 

 

 

  
  01 illa clarissimi viri, qua immutabilis rerum omnium necessitatis et fati Stoici      
  02 postliminio revocati, immo libertatis omnis atqü moralitatis elevatä culpam      
  03 diserte nobis et haud contemnendo argumentorum robore impingit. Argumentum      
  04 ipsius, quanquam non omnino novum, explicatius tamen et validius ab      
  05 ipso traditum, quantum eius fieri potest enucleate, illibato tamen ipsius robore      
  06 allegabo.      
           
  07 Si, quicquid fit, non aliter fieri potest, nisi ut habeat rationem antecedenter      
  08 determinantem, sequitur, ut quicquid non fit, etiam fieri non possit, quia videlicet      
  09 nulla adest ratio, sine qua tamen fieri omnino non potest. Quod quia de      
  10 omnibus rationum rationibus retrogrado ordine est concedendum, sequitur:      
  11 omnia naturali colligatione ita conserte contexteqü fieri, ut, qui oppositum      
  12 eventus cuiusdam vel etiam actionis liberä optat, impossibilia voto concipiat,      
  13 quandoquidem non adest, quä ad illud producendum requiritur ratio. Et ita      
  14 resumendo eventuum indeclinabilem catenam, quä, ut ait Chrysippus, semel      
  15 voluit et implicat per äternos conseqüntiä ordines, tandem in primo mundi      
  16 statu, qui immediate Deum auctorem arguit, omnis sistitur eventuum ultima et      
  17 tot consectariorum ferax ratio, qua posita, alia ex aliis in secutura postmodum      
  18 säcula stabili semper lege derivantur. Tritam illam inter necessitatem absolutam      
  19 et hypotheticam distinctionem, qua veluti rima elabi arbitrantur adversarii,      
  20 impugnat vir clar.; quä videlicet ad infringendam necessitatis vim et      
  21 efficacitatem nullius plane momenti est. Quid enim attinet, utrum eventus, per      
  22 antecedentes rationes präcise determinati, si per se spectetur, oppositum repräsentabile      
  23 sit, cum nihilo secius hoc oppositum realiter fieri non possit, cum      
  24 non adsint, quibus ipsi ad exsistendum opus est, rationes, immo adsint in contrarium?      
  25 Oppositum, ais, separatim sumpti eventus potest tamen cogitari,      
  26 ideoqü possibile est. Sed quid tum? Non potest tamen fieri, quia, ne unquam      
  27 actu fiat, per rationes iam exsistentes satis cautum est. Accipe exemplum.      
  28 Caius imposturam fecit. Caio per determinationes suas primitivas, quatenus      
  29 scilicet homo est, non repugnavit sinceritas; largior. Sed uti iam est determinatus,      
  30 repugnat utiqü; quippe adsunt in ipso rationes, quä ponunt contrarium,      
  31 et sinceritas tribui ipsi nequit, nisi turbato omni rationum implicatarum ordine      
  32 usqü ad primum mundi statum. Nunc audiamus, quä porro inde concludit      
  33 vir illustris. Ratio determinans non efficit modo, ut häc potissimum actio      
  34 eveniat, sed ut eius loco alia contingere non possit. Ergo quicquid in nobis      
  35 accidit, eius consecutioni ita a Deo prospectum est, ut plane non possit aliud      
  36 consequi. Ergo imputatio factorum nostrorum ad nos non pertinet; sed una      
  37 omnium causa Deus est, qui eis nos legibus adstrinxit, ut sortem destinatam      
  38 utcunqü adimpleamus. Nonne sic efficitur, ut nullum peccatum Deo displicere      
  39 possit? quod ubi contingit, eo simul testatur, stabilitam a Deo rerum implicitarum      
  40 seriem aliud non admittere. Quidnam igitur Deus peccatores increpat      
           
     

[ Seite 398 ] [ Seite 400 ] [ Inhaltsverzeichnis ]